Η πρώτη μεγάλη νίκη των αναρχικών και ο παραμορφωτικός φακός των ΜΜΕ

Η χθεσινή μέρα ήταν μια ήττα της αστικής δημοκρατίας από πολλές πλευρές. Δεν θα σταθώ στο γεγονός πως μία κυβέρνηση έχει διορίσει έναν τραπεζίτη πρωθυπουργό χωρίς να τον έχει εκλέξει ο λαός. Ούτε πως το κόμμα που έχει διορίσει αυτόν τον πρωθυπουργό έχει χάσει ήδη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία (αρχή της δεδηλωμένης) και παρόλα αυτά κυβερνά.
Όμως δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια στο γεγονός πως από την αρχή της πάνδημης διαμαρτυρίας τον περασμένο Μάιο, χθες, οι πολίτες επέλεξαν ως προστάτες τους όχι αυτούς που πληρώνουν για να το κάνουν και είναι θεσμικά κατοχυρωμένος ο ρόλος τους, αλλά τους αναρχικούς. Ούτε να μην ανοιγοκλείνω έκπληκτος τα μάτια όταν βλέπω και διαβάζω πως αυτό που έμεινε από τη χθεσινή μεγαλειώδη συγκέντρωση του πλήθους είναι οι στάχτες κτηρίων και τραπεζών.

Χιονιζει... δυστυχως

Το βραδυ πριν κοιμηθω ακουγα εξω που φυσουσε και διαβαζα στο ιντερνετ οτι θα χιονισει. Πραγματι το πρωι ειδα τις νιφαδες χιονιου που εριχνε, απ το βραδυ ομως ο νους μου ηταν στους αστεγους, που αυτοι πραγματικα ξερουν τι σημαινει να χιονιζει, και απλα αισθανομουν τυχερος που εχω μια στεγη πανω απ το κεφαλι μου. Οχι δεν θελω να το παιξω φιλανθρωπος, την σκεψη μου την φυτεψε ενας φιλος στο facebook οταν εγραψε "οσοι ευχεστε να χιονισει σκεφτειτε τους αστεγους που ειναι στο δρομο" (η καπως ετσι), κατι που πραγματικα μεχρι τοτε δεν ειχα σκεφτει, η δεν ηθελα να σκεφτω, οπως πολλοι απο μας.
Το προβλημα των αστεγων ειναι μεγαλο και δυστυχως κανεις απο μας δεν ειναι σε θεση να το καταλαβει πραγματικα. Το να χανεις το σπιτι σου απο την μια στιγμη στην αλλη ειναι τραγικο και συναμα αποκαρδιωτικο, χανεις τη γη κατω απο τα ποδια σου, καθε ελπιδα αισιοδοξιας και καθε θεληση για να συνεχιζεις να παλευεις.